Γίνομαι κακιά, όταν τους "κόβω" το επικίνδυνο παιχνίδι;

Η μαμά οδηγεί και τα παιδιά παίζουν και φωνάζουν στα πίσω καθίσματα. Τους ζητά να σταματήσουν κι αυτά σπρώχνονται μέχρι που πέφτουν μπροστά!

«Αυτό ήταν, τέλος!» φωνάζει η μαμά και σταματάει το αυτοκίνητο.

Η σκηνή αυτή είναι λίγο-πολύ γνώριμη σε πολλούς από μας. Το αυτοκίνητο δεν είναι τόπος για παιχνίδια, κι αυτό είναι σίγουρο! Τι μπορεί να κάνει η μαμά οδηγός η ο μπαμπάς αντίστοιχα;

Η μαμά μπορεί να ανακοινώσει τί θα κάνει εκείνη και να μείνει σταθερή σ’ αυτήν της την απόφαση. Με το ξεκίνημα της φασαρίας, σταματά στην άκρη το αυτοκίνητο και λέει:

«Δεν θα συνεχίσω να οδηγώ εφ’ όσον κάνετε φασαρία ή είστε όρθιοι»

Ύστερα, κάθεται ήρεμα στο κάθισμά της και περιμένει ώσπου να ησυχάσουν! 

Η μαμά ξεκαθάρισε τί πρόκειται να κάνει και πρέπει να μείνει σταθερή σ’ αυτό. Τώρα πρέπει να περιμένει, σεβόμενη και το δικαίωμα των παιδιών ν’ αποφασίσουν κι αυτά, τι θα κάνουν.

Μήπως αυτό είναι αυταρχισμός;

Πρέπει εδώ να έχουμε ξεκαθαρίσει τι είναι αυταρχισμός και τι σταθερότητα. 

Αυταρχισμός είναι η προσπάθεια επιβολής της θέλησής μας πάνω στο παιδί. Αν επιχειρήσουμε να την εφαρμόσουμε ,τότε θα αντιμετωπίσουμε την έντονη αντίδρασή του! 

Αντίθετα η σταθερότητα εκφράζει μια προσωπική μας απόφαση και είναι γνωστό ότι αυτήν (σταθερότητα) χρειάζονται τα παιδιά για ν’ αντιληφθούν τα όρια και να μην φτάσουν να δοκιμάζουν τις αντοχές των γονέων, θέτοντας κάποιες φορές σε κίνδυνο και την ατομική τους ακεραιότητα.

Πηγή: http://ergotherapianews.blogspot.gr/