Δέκα φράσεις για να ΜΗΝ πείτε στο παιδί σας

Δέκα φράσεις για να ΜΗΝ πείτε στο παιδί σας

1. «Μα είσαι τόσο χαζός/ή» 

Μερικές φορές πάνω στην ένταση της στιγμής, οι γονείς το λένε στο παιδί τους. Όταν όμως το επαναλαμβάνουν συχνά, υπάρχει κίνδυνος εκείνο να το πιστέψει. Δοκιμάστε αντί γι' αυτό να πείτε: «Ήταν χαζό αυτό που έκανες, δεν είναι έτσι;»

2. «Θα μπορούσες να τα πας πολύ καλά αν...» 

Αν και η φράση αυτή εμπεριέχει ένα θετικό μήνυμα - πως πιστεύετε πως το παιδί σας έχει δυνατότητες - ωστόσο, αυτό που φτάνει στ' αυτιά του είναι μάλλον αρνητικό. Μπορείτε να περιμένετε να κάνει κάτι αξιέπαινο και να του πείτε: «Πραγματικά, έχεις βελτιωθεί  πολύ».

3. «Γιατί δεν μπορείς να είσαι σαν...» 

Αυτό σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να εκληφθεί ως κοπλιμέντο. Στο κάτω κάτω, αν θέλετε το παιδί σας να μοιάζει με κάποιο άλλο, στην ουσία δεν θέλετε να είναι ο εαυτός του. Είναι επικίνδυνο να συγκρίνετε.

4. «Εύχομαι να μην είχα παιδιά» 

Μπορεί όλοι μας να το ευχόμαστε αυτό μία φορά στο τόσο, όμως δεν πρέπει να το λέμε. Είναι η μεγαλύτερη απόρριψη για ένα παιδί. Αν αισθάνεστε τόσο εκνευρισμένος/η για να πείτε κάτι τέτοιο, βγάλτε τον εαυτό σας απ' αυτή την κατάσταση - βγείτε από το δωμάτιο. Είναι ένας καλός τρόπος να αντιμετωπίσετε τέτοιες καταστάσεις έντασης.

5. «Κοίτα τι θυσίασα για το χατίρι σου» 

Με άλλα λόγια, «αν δεν είχες γεννηθεί, η ζωή μου Θα ήταν πολύ καλύτερη τώρα». Μπορεί να ακουστεί σκληρό, όμως τα παιδιά δεν ζήτησαν να γεννηθούν. Θυμηθείτε πως το να είναι κανείς γονιός, σημαίνει πως έχει αποφασίσει να κάνει παιδί.

6. «Είσαι ψεύτης/τρα και κλέφτης/τρα» 

Στα περισσότερα παιδιά αρέσει να παίρνουν κάτι που δεν τους ανήκει και μετά να αρνούνται τα πάντα. Με τη σωστή απάντηση σε τέτοιες περιπτώσεις, τα παιδιά μπορούν να μάθουν από τις εμπειρίες και τα λάθη τους και να συνεχίσουν μπροστά. Αυτό είναι σίγουρα πολύ καλύτερο, από το να κουβαλούν πάντα τις ετικέτες του «κλέφτη» και του «ψεύτη».

7. «Μην είσαι ανόητος/η. Δεν υπάρχει τίποτα να φοβάσαι» 

Είναι κάτι πολύ εύκολο να πει κανείς στο μικρό που φοβάται πως κρύβεται ένα τέρας κάτω από το κρεβάτι του, όμως του δίνετε έτσι το επιζήμιο μήνυμα πως είναι ηλίθιο να φοβάται κανείς και αυτό μπορεί να το κάνει να μη μοιραστεί μαζί σας τους φόβους του στο μέλλον. Ο κόσμος μπορεί να είναι τρομακτικός κι εσείς θα πρέπει να συμπαραστέκεστε του παιδιού σας.

8. «Θα σε παρατήσω» 

Φωνάζοντας «αν δεν έρθεις εδώ αυτή τη στιγμή, θα φύγω και θα σε παρατήσω εδώ», όταν το παιδί σας έχει σταματήσει σε μια βιτρίνα, το μόνο που καταφέρνετε είναι να του ξυπνήσετε τον πιο δυνατό από τους φόβους του: πως μπορεί να εξαφανισθείτε και να μη γυρίσετε ποτέ πια. Δοκιμάστε να του δώσετε λίγο χρόνο και βάλτε το να διαλέξει τι θέλει: να σας κρατήσει το χέρι ή να το κουβαλήσετε μαζί σας.

9. «Πρέπει πάντα να υπακούς τους μεγάλους» 

Ένα παιδί που έχει μάθει να υπακούει σε όλους του μεγάλους, είναι κατ' αρχήν το πιο εύκολο θύμα όλων των «κακών μεγάλων», των απαγωγέων, για παράδειγμα.

Μάθετε στο παιδί σας να σέβεται τους μεγάλους, εξηγήστε του όμως πως αρκετές φορές δεν θα πρέπει να υπακούει, ενώ άλλες η γνώμη του είναι εξίσου σημαντική.

10. «Περίμενε, μέχρι να γυρίσει ο πατέρας σου και θα δεις» 

Το να βάζει κανείς τον ένα γονιό στο ρόλο του τιμωρού, είναι κακό τόσο για τον γονέα όσο και για το παιδί. Ο πατέρας - στην περίπτωση - αυτή γίνεται για το παιδί «κάποιος που πρέπει να φοβάται» και από την άλλη το παιδί υποφέρει από  την αγωνία, περιμένοντας την τιμωρία του.

Ρόλος παιχνιδιού – ανάπτυξη παιδιού!

Από τους βόλους, τη σβούρα, το σχοινάκι, τα στρατιωτάκια, μέχρι τα lego, τα playmobil, τα bay blade, τη Barbie, ή τις πριγκίπισσες, τα παιχνίδια έχουν διαχρονικά κυρίαρχη θέση στη ζωή του παιδιού!

Το παιδικό δωμάτιο, είναι για όλη την οικογένεια ένας μικρός παράδεισος, γιατί δημιουργήθηκε με αγάπη και φροντίδα για να προσφέρει ασφάλεια και διασκέδαση. Το παιδί μαθαίνει παίζοντας μέσα σε χρώματα, ήχους, ζωγραφιές και δεκάδες ενδιαφέροντα ερεθίσματα.

Κουνώντας μια κουδουνίστρα θα ακούσει έναν ήχο!

Πατώντας ένα κουμπί θα ανακαλύψει μια έκπληξη!

Γυρνώντας ένα κλειδί κάτι θ’ ανοίξει!

Βάζοντας ένα κύβο πάνω στον άλλο θα χτίσει δικούς του κόσμους!

Σπρώχνοντας ένα αυτοκινητάκι θα ταξιδέψει!

Ζωγραφίζοντας μ΄ ένα μαρκαδόρο θα δημιουργήσει και

νανουρίζοντας μια κούκλα θα αναπαραστήσει εικόνες από τη δική του ζωή……..

«Τα παιδεία… όταν παίζει», ΝΙΩΘΕΙ, ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ, ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ, ΔΡΑ, ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ, ΑΠΑΝΤΑ, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ, ΑΝΤΑΛΛΑΣΕΙ, ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ, ΒΙΩΝΕΙ….ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ, ΖΕΙ!

Είναι τουλάχιστον αφελές, να τολμήσουμε την οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ της συγκίνησης που μπορεί να προσφέρει στο παιδί το παιχνίδι που κρατά στα χέρια του, το αντιλαμβάνεται με όλες του τις αισθήσεις και το χρησιμοποιεί όπως εκείνο θέλει κάθε στιγμή, με ένα οποιοδήποτε ηλεκτρονικό παιχνίδι, την τηλεόραση ή τον υπολογιστή….

Έχει μεγάλη σημασία να κατανοήσουμε πως η «εξερεύνηση» του κόσμου για κάθε μικρό πλάσμα ξεκινά μέσα από τα παιχνίδια του και η γνώση που σταδιακά κατακτά για τον κόσμο αυτό μέσα από την προσωπική δράση, την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, την προσπάθεια και την κατάκτηση!

Μην στερείτε από το παιδί σας την διαδρομή αυτή χάριν της μόδας και της τεχνολογίας, γιατί η ανάπτυξη των δεξιοτήτων του είναι αποτέλεσμα εμπειριών και η έκφραση του συναισθήματος του, αποτέλεσμα προσωπικής επαφής!

Πηγή: www.my-family.gr

"Κοίτα τι ζωγράφισα"! 

5 ερωτήσεις που θα βοηθήσουν να κατανοήσουμε τι έχει ζωγραφίσει.

Όταν ένα παιδί ζωγραφίζει θέλει να διηγηθεί μια ιστορία. Αυτή η ιστορία μπορεί απλά να αποτυπώνει την διάθεση της στιγμής, την ανάγκη του να εκφράσει μια πρόσφατη εμπειρία ή να επικοινωνήσει μια σκέψη του, ένα συναίσθημα. Τι τελικά όμως ωθεί το κάθε παιδί να ζωγραφίσει;

Πολλές φορές σαν γονείς, εκπαιδευτικοί και θεραπευτές μπροστά σε μια παιδική ζωγραφιά αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε τι βλέπουμε. Μας φαίνεται λίγο μπερδεμένη και αφηρημένη. Για αυτό υπάρχουν 5 γενικές ερωτήσεις που βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα αυτο το "μυστήριο" της παιδικής ζωγραφιάς

1. Για να καταλάβουμε τι έχει ζωγραφίσει μπορούμε να ρωτήσουμε: "Τι όμορφο αυτό που έφτιαξες για πες μου τι είναι; ή Τι τίτλο θα έδινες στην ζωγραφιά σου;"

2. Ανάλογα με το τι έχει ζωγραφίσει μπορούμε να ρωτήσουμε: "Πως αισθάνονται οι άνθρωποι, τα ζώα, τα δέντρα που έχεις ζωγραφίσει;"

3. Μπορούμε να κάνουμε ερωτήσεις για το πως νιώθουν το ένα για το άλλο: "Πως αισθάνεται το σκυλάκι για το κοριτσάκι κτλ."

4. Μπορούμε για να κάνουμε το παιδί να εκφραστεί και να μιλήσει να το ρωτήσουμε τι θα ήθελαν να πουν το ένα στο άλλο: "Τι θα έλεγε το αγοράκι στον μπαμπά του;"

5. Τέλος μπορούμε να προσεγγίσουμε το παιδί ρωτώντας το αν μπορούμε να ρωτήσουμε το κοριτσάκι ή αγοράκι ή το ζώο που έχει φτιάξει κάτι: "Μπορώ να ρωτήσω το κοριτσάκι τι είναι αυτό που έχει στα χέρια της, που θέλει να πάει κτλ;"

Η συζήτηση γύρω απο την ζωγραφιά είναι σημαντική και κάποιες φορές μπορεί να σταθεί αφορμή για να επεκταθεί σε μια άλλη συζήτηση για κάτι που το απασχολεί. Να τονίσουμε ότι για να έχει το παιδί την διάθεση να μας μιλήσει θα πρέπει απαραίτητα να υπάρχει η πίστη απο το ίδιο ότι έχει την απόλυτη αποδοχή μας η ζωγραφιά του που σημαίνει ότι δεν θα ντρέπεται ούτε θα φοβάται να απαντήσει.

Άσπα Μητρακάκη

Ειδική Παιδαγωγός - Κοινωνική Ανθρωπολόγος

ειδικευμένη στην αντιμετώπιση μαθησιακών δυσκολίων/δυσλεξίας

Πηγή: www.childit.gr

Γονείς και Τραυλισμός

Η ενημέρωση και η υποστήριξη είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης

      Η διαταραχή του τραυλισμού αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα για τους γονείς, γιατί συνήθως δεν γνωρίζουν τον τρόπο που πρέπει να διαχειριστούν την κατάσταση, πού πρέπει να απευθυνθούν και πώς να συμπεριφερθούν στο παιδί σχετικά με τον τραυλισμό. Η ανησυχία των γονέων είναι εμφανής και δικαιολογημένη. Αρκετοί γονείς όμως, όταν ο τραυλισμός έχει εδραιωθεί στην ομιλία του παιδιού, δεν μπορούν να αποδεχτούν τον τρόπο ομιλίας του και βλέπουν τον τραυλισμό ως ταμπού.        

    Ο τραυλισμός δεν είναι ντροπή. Το παιδί χρειάζεται την ασφάλεια και την αποδοχή από το οικογενειακό περιβάλλον, ώστε να νιώθει συναισθηματική ασφάλεια και προστασία στο περιβάλλον που ζει. Πολλά από τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα της έλλειψης ενημέρωσης των γονέων αλλά και ευρύτερα της κοινής γνώμης για την διαταραχή.

     Η αντίδραση των γονέων στον τραυλισμό πρέπει να είναι τέτοια που να επηρεάζει όσο λιγότερο δυνατόν την ψυχολογική κατάσταση του παιδιού. Ο τρόπος ομιλίας επιδρά καταλυτικά στην ψυχοσύνθεση του, γιατί κατά την ανάπτυξη του, καταλαβαίνει την διαφορετικότητα που έχει από τα συνομήλικα παιδιά και στην προσπάθεια του να καταφέρει να μιλήσει όπως και οι υπόλοιποι και πολλές φορές όταν υπάρχουν και φαινόμενα αρνητικής κριτικής από συμμαθητές (π.χ. κοροϊδία), το παιδί κλείνεται και δημιουργούνται αρνητικά συναισθήματα όπως νευρικότητα, ντροπή, έλλειψη συναναστροφής σε οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον. Γι αυτό το λόγο, ο ρόλος των γονέων θα πρέπει να είναι ενθαρρυντικός και υποστηρικτικός.

    Μερικές προτάσεις (συνοπτικά παραθέτουμε) από το φυλλάδιο που εξέδωσε η Ομάδα Ειδικού Ενδιαφέροντος στις Διαταραχές Ροής της Ομιλίας του Πανελληνίου Συλλόγου Λογοθεραπευτών για τους γονείς:

• Μη λέτε στο παιδί να πει τη λέξη που τραύλισε.
• Μην υποδεικνύετε στο παιδί να μιλά με αργό ρυθμό, ούτε να σκέφτεται πριν μιλήσει.
• Επικεντρωθείτε στο τι λέει το παιδί και όχι πώς το λέει.
• Αφήστε το παιδί να τελειώσει τη φράση του. Μην το διακόπτετε ή μην τελειώνετε εσείς τη φράση του. Δώστε του χρόνο και μην το πιέζετε.
• Φερθείτε στο παιδί σας το ίδιο όπως και σε ένα παιδί που δεν τραυλίζει.
• Συζητήστε με το παιδί και υποστηρίξτε το σε περιβάλλοντα που επηρεάζουν τη συμπεριφορά του όπως π.χ. στο σχολείο.
• Μην κατηγορείτε τον εαυτό σας για τον τραυλισμό του παιδιού σας.

     Να θυμάστε πως η έγκαιρη παρέμβαση στον λογοθεραπευτή είναι επιτακτική γιατί θα εφαρμοστεί η κατάλληλη θεραπεία ανάλογα με τις ανάγκες του παιδιού και την ηλικία του καταφέρνοντας είτε να μειωθεί σημαντικά είτε και να εξαλειφθεί (σε μερικές περιπτώσεις).

  Μάθετε περισσότερα για τον τραυλισμό. Μιλήστε με το παιδί για τη δυσκολία που βιώνει, μοιραστείτε την ανησυχία σας με άλλους γονείς και αντιμετωπίστε το ως κάτι το φυσιολογικό.

*  Πληροφορίες για τον τραυλισμό μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του Πανελληνίου Συλλόγου Λογοπεδικών: http://www.logopedists.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=223:2011-07-11-20-25-37&catid=53:top-epikaira 

Πηγή: http://travlismos.blogspot.com

Προσοχή στην επιλογή των παιχνιδιών

Τα παιχνίδια προσφέρουν στα παιδιά μας αμέτρητη χαρά. Τα ίδια τα παιχνίδια, ωστόσο, μπορούν να αποτελέσουν αιτία σοβαρών ατυχημάτων, εάν δεν προσέχουμε όταν τα επιλέγουμε

Κατά την αγορά παιχνιδιών για τα παιδιά καλό είναι:

• Να απευθυνόμαστε σε εξειδικευμένα καταστήματα με παιδικά παιχνίδια και είδη.
• Να ελέγχουμε ότι τα παιχνίδια που αγοράζουμε έχουν στη συσκευασία τους σήμα που διευκρινίζει ότι ο κατασκευαστής τηρεί τους κανόνες ασφαλείας, όπως το CE της Ευρωπαϊκής  Ένωσης.
• Είναι ιδιαίτερα σημαντικό τα παιδιά να παίζουν με κατάλληλα για την ηλικία τους παιχνίδια. Για το λόγο αυτό πρέπει να προσέχουμε πάντοτε την αναγραφόμενη σε κάθε παιχνίδι ηλικία καταλληλότητας.
• Προτού αγοράσουμε ένα παιχνίδι, να ελέγχουμε οι ίδιοι την ποιότητά του, ότι είναι σωστά συναρμολογημένο, ότι δε σπάει εύκολα, δεν είναι βαμμένο με τοξικά χρώματα και δεν περιέχει εύφλεκτα υλικά.
• Τα τοξικά παιχνίδια είναι επιβλαβή για την υγεία των παιδιών. Συνεπώς, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί κατά την αγορά παιχνιδιών όπως οι μαρκαδόροι και οι πλαστελίνες.

Κατάλληλο παιχνίδι για κάθε παιδί σημαίνει:

• Να είναι συμβατό με την ηλικία, τα ενδιαφέροντα και τις ιδιαίτερες κλίσεις του κάθε παιδιού.
• Όταν αγοράζουμε κρεμαστά παιχνίδια που προορίζονται για κούνιες, να βεβαιωνόμαστε  για την ασφάλεια του μωρού. Το κορδόνι από το οποίο κρέμονται να μην υπερβαίνει τα 20 εκατοστά.
• Σε παιδιά κάτω των 3 ετών, δε δίνουμε παιχνίδια που αποτελούνται από μικρά κομμάτια γιατί μπορούν να προκαλέσουν πνιγμό.
• Αποφεύγουμε, επίσης, την αγορά παιχνιδιών με μακριά μαλλιά ή γούνα για μωρά κάτω του 1 έτους, γιατί και αυτά είναι δυνατόν να προκαλέσουν πνιγμό.
• Τα set χημείας και τα παιχνίδια που συμπεριλαμβάνουν ηλεκτρικά εξαρτήματα ή εξαρτήματα που θερμαίνονται, θα πρέπει να δίνονται σε παιδιά άνω των 10 ετών και ιδανικά να χρησιμοποιούνται υπό την επίβλεψη ενηλίκων.
• Να μην στοχεύει στην ενεργοποίηση ή καλλιέργεια άγριων ενστίκτων στο παιδί αλλά να προορίζεται αποκλειστικά για την ψυχαγωγία του και την εποικοδομητική απασχόλησή του.

Προκειμένου τα παιχνίδια να μην αποτελέσουν αιτία ατυχημάτων πρέπει:

• Να μη δίνουμε ποτέ σε μικρά παιδιά δώρα μέσα σε πλαστικές σακούλες γιατί υπάρχει ο κίνδυνος πρόκλησης ασφυξίας από την χρησιμοποίηση της σακούλας ως παιχνιδιού.
• Να αποφεύγουμε τα αεροβόλα ως δώρα, διότι μπορούν να προκαλέσουν σοβαρούς τραυματισμούς, ιδιαίτερα στα μάτια. Παρόλα αυτά, εάν τα παιδιά παίζουν με αεροβόλα πρέπει πάντα να φορούν προστατευτικά γυαλιά.

Επίσης, να μην ξεχνάμε:

• Όταν αγοράζουμε ποδήλατο, skate board, πατίνια ή πατίνι, καλό θα ήταν  να αγοράζουμε κράνος και ό,τι άλλο εξοπλισμό ασφαλείας απαιτείται (επιγονατίδες, καλύμματα για τους καρπούς κλπ.).
• Επιτυχημένα και χρήσιμα δώρα για τους μικρούς ποδηλάτες είναι το κουδούνι για το ποδήλατο καθώς και η ανακλαστική ζώνη και τα ανακλαστικά για τις ρόδες του.
• Εξοπλισμός ασφαλείας για αθλήματα είναι χρήσιμο δώρο για τα παιδιά που ασχολούνται με αυτά.
• Να είμαστε προσεκτικοί με τα αγαπημένα μας παλιά παιχνίδια γιατί δεν είναι πάντοτε κατάλληλα και ασφαλή για τα παιδιά μας (π.χ. παλιά οι μπογιές ήταν συνήθως τοξικές).
• Να μην παρασυρόμαστε από τις υπερβολικές ή αντίθετες με την ηλικία τους απαιτήσεις των παιδιών μας κατά την αγορά ενός παιχνιδιού γιατί κάτι τέτοιο μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να βρεθεί στα χέρια του παιδιού ένα παιχνίδι ακατάλληλο για αυτό.

Προσοχή στα παιχνίδια στο σπίτι:

• Τα παιχνίδια δεν πρέπει να είναι σκορπισμένα στο πάτωμα ή στις σκάλες, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος πρόκλησης ατυχήματος. Καλό θα ήταν να βρίσκονται πάντοτε συγκεντρωμένα σε ένα συγκεκριμένο χώρο έτσι ώστε τα παιδιά να ξέρουν πού μπορούν να τα βρουν.
• Τα παιδιά κάτω των τριών ετών δεν πρέπει να έχουν πρόσβαση  στα παιχνίδια των μεγαλύτερων παιδιών, διότι μπορούν να αποβούν επικίνδυνα.
• Σημαντικό είναι να βεβαιωνόμαστε ότι τα παιχνίδια στο σπίτι είναι στην κατάσταση που πρέπει και ότι δεν υπάρχουν σπασμένα κομμάτια που ενδέχεται να προκαλέσουν ατύχημα.

Κατά κανόνα τα παιχνίδια δίνουν χαρά στα παιδιά. Δυστυχώς, όμως, ένα παιχνίδι είναι δυνατόν να οδηγήσει σε ατύχημα. Για να είναι τα παιδιά μας ασφαλή και χαρούμενα, ας διαλέξουμε για αυτά τα κατάλληλα παιχνίδια.

www.kidsweb.gr

TΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΟ T E A C C H

(Treatment  Εducation of Autistic and Communication Handicapped Children)

Τι είναι 

Το TEACCH μεταφράζεται ως “Θεραπεία και Εκπαίδευση Παιδιών με Αυτισμό και Διαταραχές Επικοινωνίας”. Πρόκειται για ένα κρατικό πρόγραμμα, που υλοποιήθηκε το 1972 στην Ψυχιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας των ΗΠΑ ως συνέχεια μίας ερευνητικής δουλειάς, που είχε αρχίσει από το 1966.

Αποτελεί ένα πρόγραμμα εναλλακτικής εκπαίδευσης, που ενσωματώνει παρεμβάσεις στο  περιβάλλον του παιδιού και στο ημερήσιο πρόγραμμά του. Στηρίζεται στη δομημένη διδασκαλίακαι στη δόμηση του φυσικού περιβάλλοντος, του καθημερινού προγράμματος, των δραστηριοτήτων και του υλικού και στη χρήση οπτικών συνθημάτων για την ενίσχυση της επικοινωνίας. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα είναι εξατομικευμένο, ανάλογο του αναπτυξιακού επιπέδου του παιδιού και ενσωματώνει συμπεριφορικές και γνωστικές τεχνικές για την προώθηση της επικοινωνίας και της κοινωνικότητας . Μπορεί να εφαρμοστεί για δόμηση του σχολικού περιβάλλοντος αλλά και στο σπίτι.

Τι είναι η δομημένη διδασκαλία 

Η δομημένη διδασκαλία είναι μια στρατηγική που αναπτύχθηκε για διδασκαλία παιδιών με αυτισμό σε περιβάλλον τάξης, για να τα βοηθήσει να κατανοήσουν τι αναμένεται και πώς να λειτουργήσουν αποτελεσματικά σ’ αυτό. Βελτιώνεται έτσι η συμπεριφορά τους , δημιουργώντας κατάλληλα και κατανοητά περιβάλλοντα  που δεν προκαλούν άγχος και ανησυχία.

Όλες οι σχετικές μελέτες έχουν δείξει ότι το δομημένο ειδικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα έχει το πιο ευνοϊκό αποτέλεσμα σε νεαρά παιδιά με αυτισμό. Αυτά τα ειδικά εκπαιδευτικά προγράμματα  παρέχουν το είδος και την ποσότητα σαφήνειας και προβλεψιμότητας που χρειάζονται τα παιδιά αυτά για να ενισχυθεί η ανάπτυξή τους.  Όταν τους παρέχουμε δομή, τα βοηθάμε να οργανωθούν και να ανταποκριθούν καλύτερα στο περιβάλλον τους. Τα είδη δομής που ενσωματώνει το TEACCH είναι:

Α) Φυσική οργάνωση : Η φυσική διάταξη της τάξης είναι πολύ σημαντική. Η χρήση οπτικά ξεκάθαρων περιοχών και ορίων για συγκεκριμένες δραστηριότητες βοηθά τα παιδιά να αντιληφθούν καλύτερα το περιβάλλον. Ένα ξεκάθαρα οργανωμένο δωμάτιο τονίζει τις συγκεκριμένες δραστηριότητες

Β) Ημερήσιο πρόγραμμα : Είναι το ημερήσιο εξατομικευμένο πλάνο του παιδιού που το ενημερώνει για τις δραστηριότητες της ημέρας του. Τον ενημερώνει για το τι πρόκειται να συμβεί, καθώς και την σειρά με την οποία πρόκειται να συμβεί, με τρόπο που να μπορούν να το δουν και να το κατανοήσουν. Με τον τρόπο αυτό μπορούν να αλλάζουν δραστηριότητες και δεν παραμένουν προσκολλημένα σε μια ρουτίνα. Τους βοηθάει επίσης να προβλέπουν γεγονότα και να είναι διαρκώς ενήμερα για το τι θα κάνουν παρακάτω, μειώνοντας έτσι το άγχος που προέρχεται από το να μην γνωρίζουν τι να περιμένουν και πότε να το περιμένουν.

Γ) Σύστημα εργασίας : Αποτελεί τον τρόπο οργάνωσης μιας δραστηριότητας στο σχολείο ή στο σπίτι. Πληροφορεί τους μαθητές τι να κάνουν όταν βρίσκονται στους ανεξάρτητους χώρους εργασίας χωρίς επίβλεψη από τον θεραπευτή. Τα ατομικά αυτά συστήματα εργασίας μεταφέρουν  4 ειδών πληροφορίες

1. Ποια εργασία πρέπει να κάνουν

2. Πόση είναι αυτή η εργασία

3. Πως θα καταλάβουν ότι τελείωσαν

4. Τι θα συμβεί μετά την ολοκλήρωσή της

Ανάλογα με το λειτουργικό επίπεδο του παιδιού μετατρέπουμε και το σύστημα εργασίας π.χ. ένα υψηλά λειτουργικό παιδί μπορεί να έχει ένα γραπτό σύστημα εργασίας ενώ για ένα χαμηλότερα λειτουργικό παιδί μπορεί να χρησιμοποιηθούν εικόνες, σύμβολα, χρώματα, αντικείμενα κτλ.

Δ) Οπτική δομή : Είναι πολύ σημαντική και μπορεί να επιτευχθεί με διάφορους τρόπους όπως, οπτική σαφήνεια (διακριτά υλικά, ξεκάθαρα καθήκοντα), οπτική οργάνωση(οργάνωση των υλικών για αποτελεσματικότερη επεξεργασία πληροφοριών) και οπτικές οδηγίες (οπτική αναπαράσταση του πως πρέπει να γίνει κάτι)

Πηγή: www.my-family.gr

2 Απριλίου: Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού

Αφιερωμένη στα αυτιστικά άτομα είναι η 2α Απριλίου μετά από απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ. Σκοπός της ημέρας αυτής είναι η ενημέρωση της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τον αυτισμό και την ευαισθητοποίηση σχετικά με την ομαλή ένταξη των ατόμων στην κοινωνία.

Τι είναι ο αυτισμός;

Ο αυτισμός είναι μια μια πολύπλοκη νεύρο-ψυχιατρική διαταραχή που οδηγεί σε ποικίλες δυσκολίες και εμποδίζει την ομαλή ανάπτυξη του ανθρώπου, απομονώνοντάς τον. 

Το φάσμα του αυτισμού χαρακτηρίζεται, σε διαφορετικούς βαθμούς, από δυσκολία στην κοινωνική αλληλεπίδραση και την κοινωνική κατανόηση και συναισθηματική συναλλαγή, από δυσκολίες στη λεκτική και τη μη λεκτική επικοινωνία, καθώς και από επαναλαμβανόμενες, στερεότυπες συμπεριφορές και δραστηριότητες που επηρεάζουν την λειτουργικότητα του ατόμου.

Μπορεί να συνδέεται με νοητική αναπηρία, με δυσκολίες συγκέντρωσης και συντονισμού των κινήσεων και με θέματα σωματικής υγείας όπως διαταραχές στον ύπνο και γαστρεντερικές διαταραχές. Μερικά άτομα με αυτισμό παρουσιάζουν εξαιρετικές ικανότητες και διαπρέπουν στη μουσική, τα μαθηματικά ή τις τέχνες.

Ο αυτισμός φαίνεται να έχει τις ρίζες του στην πολύ πρώιμη ανάπτυξη του εγκεφάλου. Ωστόσο, τα πιο εμφανή σημάδια και συμπτώματα του αυτισμού πρωτοεμφανίζονται στην ηλικία των 2 ή 3 ετών, μπορούμε δηλαδή να πούμε με ασφάλεια ότι εκδηλώνεται πριν από την ηλικία των 3 ετών και διαρκεί για όλη τη ζωή.

Πόσο συχνός είναι ο αυτισμός;

Μόνο στην Αμερική, 1 στα 110 παιδιά έχει κάποια μορφή αυτισμού, μια αύξηση της τάξεως του 600% κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Η προσεκτική έρευνα καταδεικνύει ότι μόνο εν μέρει αυτή η αύξηση μπορεί να δικαιολογηθεί από τη βελτίωση στα διαγνωστικά μέσα και από την αύξηση της ευαισθητοποίησης. Παράλληλα, σύμφωνα με τις μελέτες, ο αυτισμός είναι τρεις με τέσσερις φορές πιο συχνός στα αγόρια από ότι στα κορίτσια.

Περισσότερα παιδιά διαγιγνώσκονται με αυτισμό από ότι συνολικά με καρκίνο παιδικής ηλικίας, με νεανικό διαβήτη ή με AIDS. Tα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι τα ποσοστά εμφάνισης μορφής αυτισμού αυξάνονται κατά 10 με 17 τοις εκατό ετησίως. Δεν υπάρχει καμία επιβεβαιωμένη εξήγηση για αυτή τη συνεχή αύξηση, αν και οι καλύτερες διαγνωστικές μέθοδοι και η περιβαλλοντική επίδραση θεωρούνται οι δύο πιο σημαντικοί λόγοι.

Τι προκαλεί τον αυτισμό;

Δεν υπάρχει μια και μοναδική αιτία του αυτισμού, όπως ακριβώς δεν υπάρχει ένα και μόνο είδος αυτισμού. Κατά τα τελευταία πέντε χρόνια, οι επιστήμονες έχουν εντοπίσει μια σειρά από σπάνιες γονιδιακές αλλαγές ή μεταλλάξεις, που σχετίζονται με τον αυτισμό. Ένας μικρός αριθμός από αυτές είναι ικανός να προκαλέσει αυτισμό από μόνος του, αν και οι περισσότερες περιπτώσεις αυτισμού φαίνεται ότι προκαλούνται από έναν συνδυασμό των προαναφερόμενων γονιδίων που αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης αυτισμού, καθώς και από περιβαλλοντικούς παράγοντες που επηρεάζουν την πρώιμη ανάπτυξη του εγκεφάλου.

Με την αδιαμφισβήτητη παρουσία γενετικής προδιάθεσης για τον αυτισμό, υπάρχουν μια σειρά από μη γενετικούς ή περιβαλλοντικούς παράγοντες που φαίνεται ότι αυξάνουν περαιτέρω τον κίνδυνο να αναπτύξει ένα παιδί αυτισμό. Αυτοί οι παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν γεγονότα πριν και κατά τη διάρκεια του τοκετού. Αυτά είναι η μεγάλη ηλικία και των δύο γονέων κατά τη σύλληψη, το να ασθενήσει η μητέρα κατά την κύηση και ορισμένες δυσκολίες που μπορεί να παρουσιαστούν κατά τη γέννηση, ιδιαίτερα εκείνες που σχετίζονται με μη επαρκή οξυγόνωση του εγκεφάλου του μωρού. Είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου όμως ότι αυτοί οι παράγοντες, δεν προκαλούν αυτισμό από μόνοι τους, αλλά αυξάνουν τον κίνδυνο σε συνδυασμό με τους γενετικούς παράγοντες.

Σύγχρονες έρευνες υποστηρίζουν ότι ο κίνδυνος είναι μειωμένος για τις γυναίκες που λαμβάνουν βιταμίνες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και πριν ακόμα από τη σύλληψη (ειδικά αυτές που περιέχουν φολικό οξύ). 

Ταυτόχρονα, ολοένα και περισσότερο, οι ερευνητές εξετάζουν το ρόλο του ανοσοποιητικού συστήματος στον αυτισμό.

Συνοπτικά λοιπόν, οι τομείς της έρευνας για το τι προκαλεί τον αυτισμό περιλαμβάνουν: γενετική προδιάθεση και γενετικούς παράγοντες, διαφοροποιήσεις στη δομή του εγκεφάλου, ελλείψεις σε ένζυμα/ βιταμίνες/μέταλλα, μολύνσεις, περιβαλλοντικούς παράγοντες, κλπ, χωρίς όμως να περιορίζονται μόνο στα παραπάνω. Οι έρευνες σε μεγάλο βαθμό επικεντρώνονται στην γενετική βάση.

Διάγνωση

Η έγκαιρη διάγνωση επιτρέπει την παροχή οικογενειακής υποστήριξης, πρόωρης παρέμβασης που θα έχει ως αποτέλεσμα μεγάλο όφελος για το παιδί, αντιμετώπιση των ιδιαίτερων αναγκών του, κατανόηση της συμπεριφοράς του, βελτίωση των εκπαιδευτικών επιδόσεων του και των γνωστικών ικανοτήτων του, σωστότερη ανάπτυξη.

Τα βασικά χαρακτηριστικά του αυτισμού είναι τρία:

Διαταραχή της επικοινωνίας (δυσκολίες στην χρήση της γλώσσας και της ομιλίας, ελλειμματική κατανόηση και προβλήματα κατανόησης εννοιών, κλπ).

Διαταραχή της φαντασίας, (με εμμονική ενασχόληση με συγκεκριμένα ενδιαφέροντα και στερεότυπες συμπεριφορές και απουσία ευελιξίας στη σκέψη και προσαρμογής σε καταστάσεις, κλπ).

Διαταραχή της κοινωνικότητας (φτωχή κοινωνική επαφή, αλληλεπίδραση που προκαλεί σύγχυση, κλπ).

Υπάρχει θεραπεία;

Κάθε άτομο με αυτισμό είναι μοναδικό. Το φάσμα του αυτισμού είναι πολύ μεγάλο και στην μία άκρη του περιλαμβάνει την τυπική μορφή του αυτισμού, ενώ στην άλλη περιλαμβάνονται οι μορφές υψηλής λειτουργικότητας, με ενδιάμεσα διάχυτες, διάφορες αναπτυξιακές διαταραχές.

Πολλοί αυτιστικοί έχουν εξαιρετικές δεξιότητες: ακαδημαϊκές, μουσικές, κλπ. Περίπου το 40 τοις εκατό έχει πνευματικές ικανότητες που κυμαίνονται στο μέσο όρο ή ακόμα και πάνω από αυτόν. Πολλά υψηλής νοημοσύνης και λειτουργικότητας άτομα με κάποια μορφή αυτισμού δεν αποκλείεται να μην διαγιγνώσκονται ποτέ και να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα τους μόνα τους και να διαπρέπουν στην κοινωνία, χωρίς ταυτόχρονα να «στιγματίζονται».

Πράγματι, πολλά άτομα στο αυτιστικό φάσμα θα έπρεπε να είναι υπερήφανα για τις ικανότητες τους και τον ξεχωριστό τους τρόπο θέασης του κόσμου και της πραγματικότητας.

Κάποιοι αυτιστικοί βέβαια έχουν σημαντικές αναπηρίες και δεν είναι σε θέση να ζήσουν ανεξάρτητα: σημαντικό ποσοστό ατόμων με αυτισμό, ενώ μπορεί μέσω της εκπαίδευσης να αναπτύξει τις ικανότητες του, δεν μπορεί παρόλα αυτά να ζήσει αυτόνομα, χωρίς διαρκή φροντίδα. Μπορεί όμως να είναι υπεύθυνο ώστε να φέρνει σε πέρας απλές εργασίες.

Περίπου το 25 τοις εκατό των αυτιστικών ατόμων παρουσιάζουν γλωσσικές δυσλειτουργίες, αλλά μπορούν να μάθουν να επικοινωνούν με άλλα μέσα.

Όσο πιο πρώιμη η παρέμβαση τόσες οι πιθανότητες τα παιδιά με αυτισμό και να μην ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα, όσο ξεχωριστά κι αν είναι σε κάποιους τομείς.

Πηγή: www.newsbeat.gr